Kelimler, İnsan ve Hayat

Bazen kelimeler yetmiyor bir şeyleri anlatmaya hani. Uğraşıyorsun ama olmuyor. Hayat ve insanlar anlatabilmene yardımcı olmuyor. Bunalıyorsun. Belki de kronik depresyona giriyorsun. Çıkış yolu arıyorsun bulamıyorsun. Kimse senin gibi düşünmüyor veya senin gibi düşünen hiç kimse senin tanıdığın değil. Ondan sonra her şeyi bir boşluğa salıyorsun. Kendini bile. Dipsiz bir kuyuya atmak gibi herşeyi. Görmezden geliyorsun veya umursamıyorsun. Etrafında bir sürü şey oluyor ama takmıyorsun. Bu şekilde rahat hissediyorsun kendini. Sana zarar verilemediği sürece çok da bir anlamı yok zaten. Hayatın olağan akışına bırakıyorsun kendini. Sürükleniyorsun ordan oraya. Ama bilinçsiz değilsin. İzin verdiğin sürece savruluyorsun. İzin verdiğin sürece insanlar sana müdahale edebiliyor. Bunun dışında sen sensin. Kendin için varsın ve kendini korumak üzere programlıyorsun kendini. Diğer insanlar sana dokunmadığı sürece mutlusun da aslında. Keşke hayat çok daha basit olsaydı diyorsun. Uğraştırmasaydı. Ama öyle olmuyor bu da bitiyor bir zaman. Sonra başka bir yol başka hikayeler.